Een handje helpen

Gepost door Mortisia op 11 mei 2010

Het bevalt Bart uitstekend in zijn nieuwe job: leuk bedrijf, leuk werk en leuke collega’s. Met zijn kamergenoot kan hij het prima vinden en er lopen ook een paar leuke vrouwen rond. Hij fantaseert altijd graag over vrouwelijke collega’s. Dan probeert hij zich voor te stellen wat voor ondergoed ze dragen. Meestal maakt hij er maar mooie lingerie van, hoewel hij ook wel weet dat de meeste vrouwen dat niet dagelijks dragen, en zeker niet naar het werk, maar het is nu eenmaal leuker om je een string, een kanten bh en een paar mooie kousen voor te stellen dan een gewone panty opgetrokken over een Hema slip. Niet dat hij ooit wat met een collegaatje heeft gehad: daar is hij veel te verlegen voor en een versierder is hij al helemaal niet. Veel te bang om zich belachelijk te maken. Maar toen hij aan Mirjam werd voorgesteld kreeg hij een vreemd gevoel. Dat mens had wat, maar hij wist niet wat. Ze zag er niet gek uit, maar een lekker wijf was het nou ook niet echt. Halverwege de dertig schatte hij, maar ze kon ook best de veertig al gepasseerd zijn. Verder een normaal figuur, halflang, min of meer blond haar en bijna even lang als hij zelf was. Niet wat je noemt een schoonheid, maar beslist wel leuk om te zien. Aardig en elegant. Eigenlijk gewoon een leuke vrouw. Maar toch.

Het duurt een paar dagen voor het hem duidelijk wordt: hij heeft ‘last’ van onderdanige fantasieën. Zoals wel meer mannen raakt hij wel opgewonden van strenge dames in strak leer – hij was zelfs een keer in een sm-club geweest – maar in het dagelijks leven heeft hij er nooit aandacht aan besteed. Alleen ’s avonds achter de pc. Maar nu is dat anders. Er is geen enkele aanleiding voor, Mirjam heeft geen piercings of tatoeages (in ieder geval niet zichtbaar) en ze kleedt zich normaal. Geen strakke leren pakjes, dat verwacht je ook niet tijdens werktijd natuurlijk, maar ook geen bijzondere armbanden, ringen of zoiets. Maar steeds als hij haar ziet krijgt hij om een of andere reden een sterke aandrang om haar te ‘dienen’. En dan zou ze hem natuurlijk ook flink onder handen nemen. Visioenen van klemmen, boeien en zwepen blijven zich aan hem opdringen. Maar waarom dan toch? Een bitch is ze bepaald niet, ze is eerder zachtaardig en elegant, lief zelfs, maar toch ook met een soort doortastende beslistheid. Hij moet uitkijken dat hij door zijn op hol geslagen fantasie geen stomme dingen doet of zegt. Voor je het weet heb je een hoop gedoe over ongewenste intimiteiten.

De weken gaan voorbij en Bart kan zichzelf gelukkig aardig onder controle houden. Hij heeft inmiddels een paar keer nauw met haar moeten samenwerken en dat is probleemloos verlopen. Hij paste er wel voor op om leuk bedoelde plagende of uitdagende opmerkingen te maken en ze leek het goed met hem te kunnen vinden. Ze was gewoon een goede collega. Maar als hij ’s avonds aan haar denkt raakt, hij nog steeds opgewonden. Na een maand of drie loopt ze op een ochtend zijn kamer binnen. Zijn kamergenoot is ‘buiten de deur’ zoals die dat altijd noemt, dus hij zit alleen. ‘Hoi Bart, zou je iets voor me willen doen?’ vraagt Mirjam heel gewoon. Ze ziet er net als altijd ook weer heel gewoon uit: truitje, rok tot net boven de knie en keurige schoenen met een laag hakje. Maar als hij haar daar zo ziet staan vliegt het hem ineens weer aan. Er spookt weer van alles door zijn hoofd en hij weet zo gauw even niets te zeggen. Hij kijkt haar wat ongelukkig aan en dan gebeurt het. Had ze nou maar niet zo naar hem gekeken, met die vreemde mengeling van geamuseerde interesse, dat onduidelijke glimlachje, en toch ook dat ongenaakbare. Voor hij goed en wel beseft wat hij doet, slaat hij zijn ogen neer en zegt deemoedig ‘Uw wens is mijn bevel mevrouw.’

Zijn hart bonst in zijn keel. Hij kan wel door de grond zakken. Wat heeft hij nou weer voor stoms gedaan. ‘Dat is heel netjes van je,’ hoort hij Mirjam dan zeggen. Heeft ze niks gemerkt, of denkt ze dat hij gewoon een grapje maakt? Hij kijkt haar weer aan maar ze lijkt niets geks aan de situatie te vinden. ‘Ik heb hier een paar calculaties waar ik niet helemaal uitkom. Zou jij daar eens naar willen kijken?’ Opgelucht haalt hij adem. ‘Ja natuurlijk wil ik dat wil ik dat wel. Dat doe ik morgen wel even.’ Dan gebeurt er weer iets, of is het opnieuw zijn verbeelding die met hem op de loop gaat? ‘Ik heb liever dat je het vandaag nog doet. Ik wil eigenlijk dat jet het vandaag doet.?’ vraagt ze. Heel normaal, eigenlijk, maar hij voelt een enorme dwang van haar stem uitgaan, die verder even vriendelijk is als altijd. En weer die blik in haar ogen. ‘Oh, ja, dat kan ook wel hoor,’ zegt hij zo gewoon mogelijk. ‘Prima dan. Leg ze maar in mijn postvakje, dan kan ik er morgenochtend meteen mee verder. En bedankt al vast, hè.’ En weg is ze weer. Bart slaakte een zucht van verlichting. Nog een geluk dat Charles er niet is. God nog aan toe, dat was goed afgelopen, maar die blik van dat mens. Zou ze zelf niet in de gaten hebben wat voor uitwerking die op haar had? Als hij naar huis gaat legt hij het mapje met de calculaties zoals afgesproken in haar postvakje bij de receptie. Het geeft hem ergens een voldaan gevoel: heeft hij toch mooi een opdracht voor haar uitgevoerd zonder dat ze zelf beseft wat voor effect dat op hem had. Toch?

Een dag later krijgt hij echter de schrik van zijn leven. Tegen de lunch komt Mirjam weer hun kamer binnen. Charles en Bart kijken allebei op van hun werk. ‘Hoi Mirjam,’ zeggen ze min of meer in koor, maar de adem stokt Bart in de keel. Charles lijkt niks te merken maar hij ziet het meteen. Of is hij gek aan het worden? Voor het eerst is Mirjam helemaal in het zwart. Een zwarte blouse met een kort mouwloos vestje erover en een zwarte rok. Van leer! Tot op de knie, dat wel, maar toch. En nog zwarte laarzen ook met een behoorlijke hak. Alleen de zweep ontbreekt er nog aan. ‘Nog bedankt voor die calculaties van gisteren. Goed werk hoor, je mag wel vaker wat voor me doen.’ Het is gewoon aardig van haar op dat te komen zeggen natuurlijk, maar toch ziet Bart een Meesteres staan, en niet zomaar een collega. Charles reageert heel normaal. ‘Ach Mirjam, voor een goede collega is ons geen moeite te veel, hè Bart? Wij doen alles voor iedereen,’ zegt hij breed lachend. Bart lacht wat mee als de bekende boer met kiespijn: ‘Ja hoor, voor jou doe ik alles hoor Mirjam, je zegt ’t maar.’ Ze kijkt hem weer aan met die mysterieuze blik en hij voelt zijn hart in zijn maag zakken. ‘Nou, van zo’n aanbod zal ik vast wel eens gebruik maken.’ Ze praten nog wat verder over het werk en als Mirjam even later weer weg is, zegt Charles ‘leuk mens!’ en gaat weer verder met zijn mens. ‘Ja,’ zegt Bart, ‘het is inderdaad een leuk mens,’ maar vanbinnen ligt hij weer helemaal overhoop.

Als hij weer achter zijn beeldscherm zit en verwoede pogingen doet zich op zijn werk te concentreren, ziet hij plotseling het bekende envelopje rechts onderin staan: nieuwe e-mail. Bart gaat naar zijn in-box en weer slaat zijn hart over. Mail van Mirjam! De boodschap is kort en nietszeggend: ‘Hallo Bart, kan je zo even bij me langskomen? Groetjes, Mirjam.’ Wat is dat nou weer? Wat zou ze van hem willen? Krijgt hij er nou van langs, of wat? Met lood in zijn schoenen loopt hij even later de trap af, op weg naar Mirjams kamer.

Als hij haar kamer binnenstapt, staat ze net bij de kast om een map weg te zetten. Wat ziet ze er toch geweldig uit zo in het zwart! Hij moet proberen zijn emoties in toom te houden. ‘Aha, daar ben je, prima,’ zegt ze vriendelijk als altijd. ‘Je hebt me met die calculaties zo fijn geholpen,’ gaat ze dan verder, ‘en ik had de indruk dat je het niet erg vond om iets voor me te doen.’ Wat moet hij daar nou opzeggen? Het lijkt erop dat ze hem aan ‘t polsen is, maar waarover. Zou haar kleding vandaag dan toch geen toeval zijn? ‘Eh nee, ik doe het graag voor je. Heb je er nog meer soms die ik na moet lopen?’ vraagt hij dan. Dan krijgt ze weer die vreemde uitdrukking op haar gezicht, die vreemde combinatie van vriendelijk en ongenaakbaar.

Hij voelt zijn eigen wil wegsmelten. Als ze zo kijkt doe ik alles voor haar, schiet het door zijn hoofd. ‘Wil je me privé ook helpen, dan? Ik moet thuis een paar dingen doen waar jij goed bij zou kan helpen, denk ik,’ zegt ze dan op een toon die geen tegenwerpingen duldt. Bart heeft het gevoel dat de vloer onder hem wegzakt. Is dat een uitnodiging? Het lijkt er verdacht veel op. Ze staat nu voor hem met haar handen in haar zij, haar voeten iets uit elkaar. Ze kijkt hem doordringend aan. ‘Nou?,’ vraagt ze dan met een nauwelijks merkbare harde klank in haar stem, ‘wil je dat?’ Niet staan dromen, antwoord geven sukkel, schiet het door zijn hoofd. ‘Ja natuurlijk wil ik dat,’ zegt hij dan, ‘dat weet je toch? Ik heb toch gezegd dat ik altijd voor je klaar sta? Uw wens is mijn bevel, toch?’ Ze kijkt hem onderzoekend aan. ‘Ja, dat heb je inderdaad gezegd. En ik hoop dat je het echt meende. Afgesproken, dan. Overmorgen, meteen na het werk. Dat lukt wel?’ ‘Ja, natuurlijk lukt dat, je zegt het maar. Maar waar gaat het eigenlijk over?’ durft hij dan te vragen. Er trekt een glimlach over haar gezicht. ‘Dat is iets te privé om hier op het werk uit te gaan leggen. Dat vertel ik dan wel. Maar ik ben niet de gemakkelijkste hoor, dat moet je wel goed beseffen.’ Een warm gevoel van geluk maakt zich van hem meester. Het moet gewoon, het kan niet anders, hij heeft het goed begrepen, zijn gevoel heeft hem niet bedrogen. Of zou ze toch gewoon een mannenklusje bedoelen als het ontluchten van de verwarming of een keukenlastje ophangen?

De volgende twee dagen kruipen voorbij. Mirjam krijgt hij gelukkig niet te zien, anders had hij zich helemaal geen raad geweten. Als jij aan het eind van de dag naar beneden loopt staat Mirjam bij de receptie te praten. Moet hij haar nu aanspreken of niet? Het is toch wat raar om met een collega naar huis te gaan. Mirjam heeft hem al gezien en werpt hem haar inmiddels bekende blik toe. ‘Nou tot morgen dan hè,’ zegt ze tegen de receptioniste en loopt dan vlak voor hem naar buiten. ‘Rij maar gewoon achter me aan, dat is het makkelijkst,’ zegt ze tegen hem en stapt in haar auto.

Een kleine twintig minuten later draaien ze achter elkaar de parkeerplaats op bij een grote flat. Mirjam loopt naar de deur waar ze even op Bart wacht. In de lift naar boven praten ze wat over het weer en over de buurt waar ze woont. Het gesprek is van een bijna banale onbenulligheid; Bart heeft het gevoel dat zijn knieën van was zijn en is verschrikkelijk zenuwachtig. Mirjam lijkt het te merken. ‘Je hoeft echt niet gestrest te zijn hoor, ik vraag niks van je wat je niet wil.‘ Dat maakt het er voor hem niet makkelijker op. Begrijpt hij het nou goed of niet? Staat er nou echt iets te gebeuren, of heeft hij het allemaal volkomen verkeerd ingeschat? Mirjam hangt haar jas op en gaat hem voor naar de kamer. ‘Ga maar even zitten.’ maar zelf blijft ze staan, nog geen twee meter van hem af, zodat hij omhoog moet kijken om haar aan te kunnen kijken. Dan krijgt haar gezicht weer die vreemde uitdrukking, begrijpend, geamuseerd, maar toch ook streng. Hij voelt zich wegsmelten en weet niks te zeggen. ‘Weet je het zeker?’ verbreekt ze de korte stilte, ‘privé ben ik echt niet gemakkelijk hoor. Zeg maar gerust streng. Je moet precies doen wat ik zeg. Weet je zeker dat je dat wilt? Je kunt nu nog terug, even goeie vrienden.’ Bart slikt gespannen; het lijkt nou overduidelijk. Zo erg kan hij zich toch niet vergissen? ‘Ja, ik weet het zeker,’ zegt hij dan zachtjes. ‘Prima. Maak het je maar gemakkelijk. Ik trek even wat anders aan en dan ben ik zo weer terug.

Bart blijft maar op de bank zitten als Mirjam de kamer uitloopt en kijkt wat rond. Een heel gewone kamer, er staat niets wat niet in duizenden andere zitkamers ook staat. Ook geen ‘vreemde’ kunst aan de muur. Er is niets dat er op wijst dat hier zou kunnen gebeuren wat hij hoopt dat er gaat gebeuren. Hoe langer hij zit te wachten hoe meer de twijfel begint toe te slaan. Na een kwartier wachten is hij bijna zover dat hij iets wil roepen dat hij weg moet en dat hij wel een andere keer terugkomt. Maar dan komt Mirjam de kamer weer binnen en hij is dolgelukkig dat hij niet zo laf is geweest om weg te lopen. Hij hapt naar adem.

Mirjam heeft inderdaad wat anders aangetrokken. Ze is weer helemaal in het zwart. Een tamelijk korte leren jurk met van voren een grove blinkend metalen rits over de gehele lengte. Van boven is de jurk vrij laag uitgesneden en de rits is een stuk naar beneden getrokken, zodat hij haar zwartleren bh en de mooie welving van haar borsten kan zien. Haar benen zijn gehuld in zwarte kousen en korte zwarte laarsjes met flinke naaldhakken. Ze draagt een soort handschoenen aan zonder vingers maar met glanzende klinknageltjes op de rug van haar hand. Haar haar heeft ze opgestoken, en haar lippen en nagels zijn bloedrood. In haar hand houdt ze een zweep die uit een flink aantal leren stroken bestaat. Hij heeft het goddank allemaal goed begrepen.

‘Dag mevrouw,’ stamelt hij onhandig. ‘Mooi zo! Laatste kans: zeker weten? Je kunt nog weg.’ Hij zou wel gek zijn als hij dat deed. Daar staat ze, zijn Godin, zijn Meesteres en het enige wat hij wil is haar gehoorzamen. ‘Ja, ik weet het heel zeker,’ weet hij met moeite uit te brengen. ‘Prima. Dan ben ik van nu af aan Meesteres Mirjam voor jou. Je noemt me Meesteres of Mevrouw. Uitkleden nou. Laat je kleren maar hier en meekomen. Haar stem heeft nu een ongewoon harde klank gekregen; van de zachtmoedige collega is niets meer over. Bart trekt zijn schoenen uit en gaat dan staan om zijn broek uit te trekken. Gek genoeg voelt hij geen enkele schaamte terwijl hij zich voor een vreemde vrouw uitkleed. Als hij zich omdraait om zijn kleren op de bank te gooien hoort hij een zoevend geluid en een korte scherpe pijn in zijn bil. ‘Netjes opvouwen!’ bijt ze hem toe. Geschrokken legt hij zijn kleren netjes neer en draait zich om. Hij staat naakt voor haar, met zijn pik halfstijf recht vooruit wijzend. Er welt een druppel voorvocht uit op. ‘Kijk kijk, hij staat nu al te genieten. Dat wordt zo wel anders. Meekomen.’

Mirjam, Meesteres Mirjam, loopt voor hem uit naar de hal en doet de deur van een andere kamer open. ‘Naar binnen, in het midden staan, benen uitelkaar, handen op je rug,’ en hij wordt naar binnen geduwd. Hij kan z’n ogen niet geloven: het is niet de slaapkamer die hij verwacht had, maar een verrassend compleet ingerichte sm-speelkamer. Donkerrode vloerbedekking en gordijnen, zwarte muren en plafond. Tegen een van de muren een andreaskruis en een keurig geordende verzameling zwepen, boeien, touwen en kettingen. In een van de hoeken een schandblok, haken in het plafond en verder een stoel, een stevig houten bed met een dun matrasje, een kleine ladekast. Hij gaat netjes in het midden staan met zijn handen op zijn rug. Mirjam loopt om hem heen en neemt hem aandachtig op. Zwiep… pats! ‘Rechtop staan!’ Bart doet meteen wat van hem gevraagd wordt. Weer een venijnige slag met de zweep over zijn rug. Waarom nu weer, hij doet toch wat hem gevraagd wordt? ‘En wat zegt-ie dan, als ik wat vraag?’ Oh, is dat de bedoeling. ‘Ja mevrouw.’ Pats! ‘Ik hoor je niet.’ Het is wel wat pijnlijk, steeds zo’n slag op zijn rug, maar zijn pik wordt er alleen maar stijver van en er hangt nu echt een vete sliert aan het uiteinde die langzaam op de grond valt. ‘Ja mevrouw!’ zegt hij nu luid en duidelijk. ‘Mooi zo,’ klinkt het dan vriendelijk achter hem en hij voelt hoe een koele hand even over de getroffen plek op zijn rug glijdt.

Mirjam komt weer voor hem staan. ‘Dat ziet er zo dus niet uit,’ zegt ze, terwijl ze de stroken van de zweep over zijn pik laat dwarrelen. ‘Je hebt je zak wel netjes geschoren, maar dat schaamhaar kan echt niet. Daar gaan we eerst eens iets aan doen.’ Ze laat de stroken nog even hun plagende werk doen en geeft dan met een snelle polsbeweging een korte zwieper. Een scheut van pijn en genot schiet door zijn onderlijf. Met vaardige hand doet ze leren boeien om zijn polsen en enkels. ‘Tegen het kruis, armen omhoog, benen uit elkaar.’ Met korte kettingen en musketonhaken wordt hij stevig vast gezet. Met een schaar knipt Mirjam eerst het meeste schaamhaar weg. Dan pakt ze een bus scheerschuim en smeert zijn onderbuik, pik en zak ermee in. Als hij kreunt van genot is een felle kneep in zijn tepels het resultaat. ‘Mond houden!’ Met een scheermesje scheert ze hem vervolgens met snelle maar gelukkig trefzekere bewegingen glad. Als ze haar vingers er langs laat gaan om het resultaat te beoordelen begint zijn pik te stijgeren. ‘Dat mag nog wel een keer.’ En tot zijn genoegen wordt Bart nog een keer geschoren. Dat dat zo lekker kan zijn! Mirjam veegt met een kleine handdoek de laatste schuimresten weg en bekijkt hem aandachtig. ‘Dat ziet er een heel stuk beter uit. Nou zullen we je eens echt mooi maken.’

Ze loopt naar de ladekast, pakt er het een en ander uit en komt dicht voor hem staan. Wat ruikt ze lekker! ‘Weet je wat dit zijn?’ Tepelklemmen, mevrouw.’ ‘Goed zo! En daarmee gaan we een mooie jongen van je maken.’ Ze pakt een tepel beet, rolt hem tussen haar vingers en trekt eraan. Dan zet ze de klemmen erop en draait ze wat aan. De aanvankelijke pijn trekt snel weg, maar ze zet ze meteen weer wat strakker. Het kettinkje tussen voelt koud op zijn borst. Ze trekt er wat aan en meteen schiet de pijn weer door zijn lijf en maakt zijn pik steigerende bewegingen. ‘Dat vind je lekker hè? En het wordt alleen maar beter hoor.’ En weer gaan de klemmen iets strakker. Dan maakt ze een derde klem onderaan zijn zak vast. Ook nu weer het ritueel van even wiebelen en vaster draaien. Vervolgens maakt ze een lange ketting vast tussen het korte kettinkje op zijn borst en de klem o zijn zak. ze trekt er een paar keer kort aan en op drie plekken schiet de pijn in zijn lichaam. Weer gaan de drie klemmen iets strakker. Dan haakt ze een klein gewicht in de loshangende lus van de lange ketting. Zo wordt er constant aan de drie klemmen getrokken.

Ze loopt weer naar de kast en komt terug met een hand vol kleine klemmetjes. Weerloos moet Bart toezien hoe een heel rijtje op zijn geheven onderarmen geplaatst wordt. Ook het vel op zijn ribben moet er aan geloven en ze zet er ook nog een paar links en rechts op zijn zak. ‘Zo, nu zie je er echt feestelijk uit.’ Terwijl ze steeds wat met de klemmetjes wiebelt om het gevoel te vergroten en ook de drie klemmen aan de kettinkjes wat vaster draait, doet ze een bekentenis. ‘Weet je, ik ontvang wel vaker mannen hier thuis, dat snap je wel, en die laat ik er goed voor betalen. Die zijn al gelukkig als ik ze vastbind, flink sla en een vibrator in hun kont duw. Maar met jou is dat anders. Ik voelde het meteen de eerste keer dat ik je zag. Jij bent echt onderdanig. Jij wil een echt een meesteres om te dienen, hè?’ Ze hangt een zwaarder gewicht aan de ketting. ‘Ja mevrouw,’ antwoord Bart wat moeilijk. ‘Ik vond het alleen wel moielijk om in te schatten of je er zelf al achter was, want het blijft natuurlijk een risico. Maar toen ik eergisteren in het zwart kwam zag ik wel wat je voelde. Daar heb ik een soort zesde zintuig voor. En wees maar niet ongerust, jij hoeft niks te betalen en het wordt beter dan je ooit gedroomd hebt.’

Een kort maar stevig rukje aan de ketting. Bart kan een kreun en een zucht niet onderdrukken. ‘Ja, zo is het wel goed. Strakker zal ik ze niet aandraaien. We moeten het niet te dol maken de eerste keer. Als we vaker spelen kan je ook meer hebben. En je wet toch dat de pret pas echt begint als die lieve klemmetjes er weer afgaan hè?’ ‘Ja mevrouw,’ zucht Bart weer moeizaam. ‘Tijd voor wat anders.’ Ze maakt zijn polsen en enkels los van het kruis. ‘Naar het midden, onder de haken. Benen uit elkaar.’ Tussen zijn enkels komt een spreidstok zodat hij zijn benen niet meer bij elkaar kan doen, en zijn polsen worden nu met touwen aan de haken in het plafond opgetrokken. Hij kan nog net blijven staan, maar het scheelt niet veel. ‘Nou zullen we je billen eens mooi rood maken,’ zegt Mirjam terwijl ze de stroken zweep weer pakt. Voor Bart het goed en wel beseft heeft hij de eerste slagen te pakken. Eerst zacht en met lange tussenpozen, maar ze worden steeds harder en volgen elkaar steeds sneller op. De pijn trekt niet meer weg maar bij elke nieuwe slag snijdt het gevoel dieper in zijn vlees. Toch geniet hij. Zijn lul is keihard en drupt aan een stuk door; de zeurende pijn van de klemmen vergroot het genot alleen maar verder.

Dan houden de slagen op en voelt hij weer die koele hand op zij nu gloeiende billen. Ze streelt ze zachtjes. Als hij nu twee rukken over zijn eikel kon geven kwam hij al klaar! ‘Ach wat hebben ze een lekker kleurtje en wat zijn ze lekker warm,’ verzucht Mirjam nu. Dan komt ze weer voor hem staan. ‘Ik heb het er zelf ook warm van gekregen,’ zegt ze en trekt de rits van haar leren jurk langzaam naar beneden, ‘ik zal ook maar iets uitdoen.’ Langzaam onthult ze zo voor hem haar schitterende lichaam dat alleen maar geaccentueerd wordt door de leren bh, de jarretels, kousen en een leren slipje. Bart heeft het gevoel dat zijn ballen elk moment kunnen ontploffen. ‘Wat ben je mooi,’ hijgt hij. Een gemene ruk aan de ketting is het gevolg. ‘Mond houden als ik niks vraag. En je zegt geen “je” tegen je Meesteres!’ En weer een ruk. Bart rukt aan zijn boeien als de brandende pijn door zijn lichaam schiet. Ook de striemen op zijn billen lijken harder te schrijnen. ‘Goed begrepen?’ ‘Ja, mevrouw.’

‘Mooi zo. Als beloning zullen we die klemmetjes er maar afhalen. En dat kan beter als je nog vast staat.’ Bert houdt zijn adem in als ze haar hand uitstrekt naar de klemmen op zijn borst. Een voor een haalt ze ze weg en en hij gromt en kreunt steeds als er een af gaat. ‘Nou wordt het pas echt leuk,’ zegt ze als alleen de drie klemmen op zijn zak en zijn tepels er nog op zitten. ‘Wil je iets hebben om te bijten? Ik heb wel een bit voor je als je wilt.’ Bart schudt zijn hoofd. ‘Nee mevrouw, dank u,’ zegt hij dapper. Als hij ziet dat ze haar hand naar zijn zakt uitsteekt knijpt hij zijn ogen dicht en houdt zijn adem in. Een moment staat hij daar hulpeloos in gespannen afwachting en dan schiet een bijna ondragelijk brandende pijn door zijn zak. De eerste is er af maar er zitten er nog vier op! Als die er in rap tempo af gaan heeft hij het gevoel dat zijn zak met een gasbrander word bewerkt. Om de pijn te ontlopen probeert hij zich terug te trekken en met zijn benen te schoppen, maar dat lukt natuurlijk niet zoals hij staat vastgebonden. Hij bijt zijn kaken bijna kapot en kan een harde kreun van pijn niet onderdrukken. Hij rukt aan zijn boeien in een machteloze strijd tegen de pijn die zich over zijn hele lichaam lijkt te verspreiden.

Dan voelt hij hoe haar koele vingers de pijnlijke plekken masseren om de doorbloeding weer op gang te brengen. Het blijft pijn doen, maar wat een heerlijk gevoel. Hij slaakt een zucht. ‘Het komt wel goed hoor,’ zegt Mirjam troostend, je hebt goed je best gedaan. De ergste pijn is gezakt als ze zegt ‘nu deze nog.’ Voor hij goed en wel beseft wat ze bedoeld staan zijn tepels in brand. ‘Die moeten zelf tot rust komen, als ik er nu aanzit wordt het alleen maar erger,’ zegt ze, maar ze laat haar handen wel zachtjes over zijn buik en borst gaan. De pijn is snijdt door zijn lijf en tranen wellen op in zijn ogen. Maar die strelende handen! Wat een gevoel is dat. Hij voelt zich als een kleuter die door zijn moeder wordt getroost en de pijn maakt plaats voor een diepgaand genot dat hij nooit eerder heeft gevoeld.

‘Je hebt echt goed je best gedaan. Tijd voor je beloning, tijd voor wat lekkers. Kom.’ Mirjam maakt de spreidstok en zijn polsen los en leidt hem naar het schandblok. Iets lekkers, in het schandblok? Hij buigt voorover en legt zijn hoofd en polsen in het blok, dat Mirjam snel sluit en vastzet. Opnieuw kan hij geen kant meer op. ‘Benen uit elkaar.’ Gehoorzaam doet hij wat hem gezegd wordt. Dan voelt hij haar nagels over zijn billen schrapen. Met lange halen, van boven naar beneden, steeds dichter bij zijn bilspleet. En dan er tussen. Als ze zijn kontgaatje aanraakt kreunt hij en veert zijn pik weer met een schok omhoog. Dan voelt hij iets tussen zijn billen lopen: olie! Mirjam massert hem zorgvuldig rond zijn gaatje en hij voelt hoe het genot weer bezit neemt van zijn lichaam. Bart probeert zijn heupen naar achteren te stoten, maar haar vingers ontwijken hem behendig. ‘Niet zo haastig, dat komt zo.’ Ze laat hem even staan en hij hoort hoe ze iets uit de ladekast pakt.

‘Weet je wat dit is,’ vraagt en ze houdt het voor zijn gezicht. ‘Ja mevrouw, een dildo mevrouw.’ Mirjam gaat weer achter hem staan en hij hoort wat bewegingen achter zijn rug. ‘En wat ga ik daarmee doen?’ ‘Ik weet het niet mevrouw.’ Klets! Klets! Met haar blote hand geeft ze hem een harde klap op elke bil. ‘Niet jokken. Wat ga ik daarmee doen?’ ‘Me in mijn kont neuken mevrouw,’ geeft hij dan een beetje benepen antwoord. ‘Inderdaad. En geloof me, je zult het lekker vinden.’ Hij voelt hoe een hand zijn linkerbil wat naar buiten trekt. En dan drukt er iets tegen zijn gaatje aan. Gemasseerd worden daar was wel lekker, maar met een dildo naar binnen? Dan voelt hij hoe Mirjam de druk opvoert en de eikel van de zwarte dildo schiet naarbinnen. Het is wat gevoelig, maar pijn doe het niet. Langzaam drukt ze door. De dildo gaat iets dieper en dan trekt ze een beetje terug. Heel voorzichtig heen en weer stotend begint ze hem oppervlakkig te neuken. Maar geholpen door de olie gaat het al snel beter en kan ze met langere halen dieper stoten. Het doet helemaal geen pijn! Het voelt juist fantastisch. Een ongekende geilheid maakt zich van hem meester. Zijn pik is harder dan ooit en is nu aan een stuk door aan het kwijlen. Mirjam pakt hem bij zijn heupen beet en begint hem nu echt te naaien. Met een soppend geluid verdwijnt de dildo helemaal naar binnen en als haar buik zijn billen raakt klinkt er een doffe klets. Ze pompt hem een paar keer vol en hij hoort haar achter zich hijgen. Maar dan houdt ze ineens op, leunt over hem heen, maakt het schandblok los en tilt het aan de open kant iets op. ‘Haal je rechter hand er maar uit.’ Wat is ze nu weer van plan? Het blok gaat weer dicht en op slot.

‘Tijd voor je beloning. Je mag je aftrekken en nog klaarkomen ook. Maar niet te snel, denk erom!’ Dan voelt hij haar handen weer op zijn heupen en het gepomp begint weer. Als hij zijn stijve pik beetpakt voelt dat fantastisch. Met felle stoten neukt Mirjam hem in zijn kont terwijl hij zijn hand over zijn pik laat glijden. Haar ademen gaat weer over in hijgen en ze komt nu over hem heen hangen. Hij voelt haar zachte borsten op zijn rug drukken. Ze kreunt steeds harder. Ze gaat komen denkt hij nog, als ze zegt ‘kom maar Bart, kom maar jongen, spuit maar voor je Meesteres.’ Als hij dan haar lichaam tegen het zijne voelt schokken houdt hij het ook niet meer. Zijn ballen exploderen en zijn pik begint te jeuken; een verlossend orgasme breekt los, dat nog versterkt wordt door de pompenden dildo. Met krachtige stralen waar geen einde aan lijkt te komen spuit hij zich helemaal leeg. Als hij eindelijk uitgeput in het blok blijft hangen voelt hij pas dat ook Mirjam languit op zijn rug hangt. Ze slaat haar armen om hem heen en streelt zijn buik en borst. ‘Je hebt me prima geholpen, jongen. Dat moet je vaker doen,’ zegt ze zachtjes. ‘Ja mevrouw,’ is het enige wat hij weet te zeggen

En nu chatten met deze geile webcambabes!

Categorie: Bdsm
Tags: