Je moet wat over hebben voor een hypotheek

Gepost door Mortisia op 12 september 2010

Een tijdje geleden heb ik samen met mijn vriend een huis gekocht. Omdat het nogal een duur huis was, had onze adviseur een hypotheekconstructie voor ons bedacht met daaraan een levensverzekering gekoppeld. Dit ging om een aanzienlijk bedrag en daarom moesten wij beide aan een medische keuring worden onderworpen.Mijn vriend was al een paar dagen voor mij aan de beurt geweest. Omdat wij allebei werken had ik hem er eigenlijk nog niets over horen vertellen, want we hadden elkaar amper gesproken. Van te voren moesten we al een zeer uitgebreide vragenlijst invullen. Daarom ging ik er vanuit dat de keuring zelf nog een formaliteit zou zijn. Een gesprek of zo. De keuring vond plaats in een gebouw op een voormalig sanatoriumterrein in het Gooi. Ik meldde me aan de balie waar een meisje van mijn eigen leeftijd (ongeveer begin 20) me welkom heette. Ze gaf me een potje waarin ik urine moest verzamelen. Nu was ik voor vertrek nog naar het toilet geweest dus ik hoefde absoluut niet te plassen. Geeft niets. zei het meisje. We proberen het later nog eens. Ik zat al even in de wachtruimte toen het meisje kwam vertellen dat ik naar de keuringsarts kon. Tweede deur rechts. Ietwat gespannen nam ik de tweede deur.Ik kwam in een vrij grote kamer waar achter een bureau een man van ongeveer eind 30 zat. Hij keek niet op en zei, Gaat u zitten. Heeft u de vragenlijst bij u? Ik overhandigde hem de vragenlijst en hij begon hem door te nemen.Mevrouw, u heeft waarschijnlijk van uw partner begrepen dat zijn keuring niet helemaal naar tevredenheid is verlopen? Ik reageerde verbaasd. Daar is me niets van bekend. Wat is er dan gebeurd? Meneer heeft lichte hypertensie, er hangt dus veel van deze keuring af wat betreft de aankoopplannen voor jullie huis.De keuring zal volgens de vragenlijst verlopen. We beginnen bij het begin.De manier hoe hij het allemaal bracht kwam autoritair over en ik was nu erg gespannen.U mag zich uitkleden in de kleedruimte hiernaast. Daarna mag u de deur aan de andere kant nemen. U kunt uw slipje voorlopig nog even aanlaten. Het werd me nu wel duidelijk dat dit geen formaliteit zou worden maar een uitgebreide keuring.Achter de andere deur zat een zeer grote kamer met zeil op de vloer en twee onderzoeksbanken waarvan een met beensteunen. Het meisje was er nu ook.Ze nam drie buisjes bloed bij me af. En nam de bloeddruk en pols op. Tensie is OK, mompelde ze naar de arts. U mag even tegen deze muur gaan staan, dan meten we uw lengte. ik was 1.79m. Nu uw gewicht. 56 kilo. Het meisje pakte nu op diverse plaatsen van mijn buik en armen een vetplooitje. Ze gaf allerlei getallen ddor aan de arts die driftig zat te rekenen. Mevrouw, u bent duidelijk te licht voor uw lengte. Is dat een probleem vroeg ik. Nou, u bent goed in proporties en lijkt een zeer lichte bouw van u zelf te hebben. Dit heeft dus geen negatieve consequenties wat mij betreft.Neemt u maar even plaats op deze onderzoeksbank. Gelukkig was het de bank zonder de beugels. Dat valt al weer mee dacht ik. De man begon nu mijn buik en borst te bekloppen. Er leek geen eind aan te komen. Vervolgens luisterde hij uitgebreid naar mijn longen. De stethoscoop was ijskoud en hij begon angstig dicht bij mijn linkertepel. Een rilling ging door me heen en ik voelde dat beide tepels zich razendsnel oprichtten. Ik zag hoe de arts er met een soort lege blik naar zat te staren terwijl hij dat koude ding over mijn borstkas liet glijden. Terwijl hij de stethoscoop weghaalde vroeg hij: Komen er borstafwijkingen in de familie voor. Nee, zover ik weet niet. Hij begon nu met twee vingers midden op mijn rechterborst te duwen en draaiende bewegingen te maken. Het voelde heel akelig en hij deed het nogal stevig. vervolgens zette hij zijn duim precies midden op mijn tepel en maakte een langzaamronddraaiende beweging terwijl hij echt hard duwde. Met een lichte grijns op zijn gezicht vroeg hij. Is dat gevoelig? Ik dacht dat ik door de grond ging, maar beleefd antwoordde ik: dit voelt niet zo prettig nee. Hij antwoordde dat ook bij kleine borsten als de mijne een dergelijk onderzoek noodzakelijk was. De omvang zegt namelijk niets over de risico’s van borstkanker. Vervolgens herhaalde hij het hele gebeuren op mijn linkerborst. Ik was inmiddels behoorlijk ontdaan door de pijnlijke behandeling en de ongevoelige manier van doen van deze autoritaire man. Ineens stopte hij ermee en zei; Dit is allemaal in orde. Mijn borsten voelden helemaal beurs.Ik moest nu op de rand van de onderzoeksbank gaan zitten en de arts begon te duwen en te trekken aan mijn knieen en enkels. Vervolgens moest ik gaan staan met mijn armen omhoog en mijn benen iets uit elkaar en begon hij me over mijn hele lichaam te bevoelen en te kneden. Mijn rug en benen werden nu ook in orde bevonden.Goed, zei de arts. Nu mag je je slipje uitdoen en op deze bank komen liggen. Hij wees naar de bank met de beugels. Moeten mijn benen daar in? vroeg ik. Wat denk je zelf? reageerde hij kortaf.Ik lag nu naakt met mijn knieholtes in die ijskoude metalen dingen. De arts zat wat aan de zijkant van de bank te rommelen en ik voelde hoe mijn benen steeds verder gespreid werden. Ik heb nogal kleine schaamlippen dus die begonnen meteen te wijken. Ik zag bij mezelf hoe het hele boeltje wijd open stond. Hij zette de beugels zover uit elkaar dat ik niet meer ontspannen kon blijven liggen. Ik werd overstrekt in mijn liezen. Ik kon de neiging om een been uit de beugels te halen niet onderdrukken. Meteen duwde hij het been echter terug en deed een riempje van klittenband om mijn beide knieen. Ik kon wel janken. Ik lag nu feitelijk vast in een rothouding. Ik dacht aan de bouwtekeningen van het huis en probeerde me met de leuke vooruitzichten van ons huis te verbijten. We gaan even de genitalieen onderzoeken, vertelde de arts. Daarna kijken we ook nog even naar uw rectum en endeldarm. Dat beloofde allemaal niet veel goeds. Het klonk alsof het lang zou duren. Hij pakte nu een flinke speculum en duwde die in mijn vagina. Ik voelde een snerpende pijn en kon me niet meer stilhouden. Probeer je een beetje te ontspannen zei de arts terwijl hij met zijn vingers mijn schaamlippen en clitoris masseerde. Ik voelde hoe de eendebek nu werd geopend. De dokter keek met een lampje naar binnen en vroeg mompelend, U heeft geen kinderen? Nee steunde ik. Ja ik had beter de kleinste speculum kunnen pakken, maar ja hij zit er nu toch al in. Al onderzoekend hield hij het speculum precies zo vast dat z’n duim quasi toevallig precies op mijn clitoris rustte. Met allerlei metalen soort pennetjes ging hij mijn ver opengesperde vagina in. Het ging maar door en door. Die duim op mijn clitje voelde naar en ruw en prikkelend tegelijkertijd. Ik wist niet hoe ik het had. Ineens trok de arts de nog openstaande eendebek uit m’n vagina. Door de plotselinge snelle beweging langs mijn flink opgerekte vaginawand voelde ik een soort licht orgasme. Ik schokte een paar maal. Het was een puur lichamelijke reactie en ik vond het echt niet lekker. De arts leek echter nogal geintrigeerd door mijn stuiptrekkingen. Deze reactie noopt mij tot nog een test van uw inwendige bekkenbodemspieren. Zei hij.Ik was inmiddels aardig vermoeid door die akelige houding en het belastende onderzoek. Het jonge meisje kwam nu weer binnen en fluisterde wat in het oor van de arts. Aha, zei de arts. Ik hoor dat u nog geen urine heeft afgestaan. Hij trok met een enthousiaste beweging een metalen lade naast zich open vol met langwerpige plastic verpakkingen. Ik neem nu wel even wat urine af, zei hij tegen het meisje. Uit een van de verpakkingen trok hij een catheter en duwde die met een snelle beweging mijn plasbuis in. Het voelde alsof iemand een mes in m’n kruis duwde! Ik kon een gil niet onderdrukken. Meteen begon de catheter af te lopen. Een flinke plas kwam in een zakje onderaan de catheter terecht. Toen er niets meer uit mijn blaas kwam trok hij hem er weer uit. Hij gaf het hele handeltje aan het meisje en deze verliet schrijlings de onderzoeksruimte. Nu waren we weer met z’n tweeen.Dokter, kermde ik. Ik begrijp dat er nog een onderzoek moet plaatsvinden. Ik houd deze houding alleen zo niet meer uit. Kan het alstublieft niet op een andere manier? De dokter keek peinzend naar mijn kruis en liet z’n vingers al voelend langs mijn vagina en anus glijden. Hm, Mompelde hij. Vooruit dan. Hij maakte het klittenband los en gebood me van de bank te komen. Je zult alleen wel gefixeerd moeten worden om problemen te voorkomen. Wat dat betekende zou ik al snel te weten komen.Ik moest nu aan het hoofdeinde van de andere onderzoeksbank komen staan en me voorover bukken. Mijn enkels werden aan de poten van de bank vastgemaakt en mijn polsen werden aan het voeteneinde van dezelfde bank vastgemaakt. Nu stond ik voorovergebogen met mijn buik plat op de bank en mijn armen gestrekt. Wat heeft dit in godsnaam allemaal te betekenen? Dacht ik bij mezelf. Ik kon in deze houding ook niet meer zien wat er ging gebeuren. Dit maakte me behoorlijk angstig.Nu voelde ik ineens dat er iets tegen mijn anus werd gedrukt. Het voelde koud en glad. Probeer de anus te ontspannen zei de arts van achter mij vandaan. Dan is het onderzoek voor jezelf minder belastend. lichte hij op een nep-vriendelijke toon toe. Nu ik een beetje een persende beweging maakte voelde ik hoe een dikke lange gladde staaf vrij soepel in mijn endeldarm terecht was gekomen. Nu voelde ik dezelfde weerstand bij de de opening van mijn vagina. Hier werd een voor mijn gevoel nog veel dikker ding in gestoken. Ik had even het gevoel dat ik in zou scheuren. Opeens voelde ik een soort tikjes binnen in mijn vagina en endeldarm.Klopt het dat ik inwendig een soort tikjes voel? vroeg ik. Door elektrostimulatie kan ik met dit apparaat de kracht van je bekkenbodem meten vertelde de arts, terwijl ikhem op wat knoppen hoorde duwen. Hij had dit nog niet gezegd of ik voelde opeens een heftige sensatie door mijn bekkenbodem gaan. Ik voelde hoe mijn kringspieren zich om de staven heen knepen. Ik kon niet goed voor mezelf bedenken of dit nu pijn deed of niet. Ik had dit nog nooit gevoeld. De stroomstoten volgden elkaar steeds sneller op. Ik voelde dat er al heel snel een heftig orgasme aan kwam als dit niet snel zou stoppen. Ineens was er geen onderbreking meer van de stroomstootjes en ik spatte uit elkaar van de overgevoeligheid. Ik leek van de wereld te geraken. Woest probeerde ik mijn polsen los te rukken. Die staven moesten direct uit me. Ik werd gek van de overstimulatie. Gillend rolde ik nu van het ene in het andere orgasme. Ik smeekte de arts het apparaat uit te zetten. Na ongeveer twee minuten (het leek wel een uur) stopte het apparaat. Ik was helemaal afgemat.Een kwartiertje later stond ik apatisch weer buiten met een bewijs van goedkeuring voor de levensverzekering. Het bovenstaande is nu drie weken geleden gebeurd en nog steeds zit mijn vagina potdicht van de verkramping. Als ik een vinger naar binnen probeer te duwen spannen mijn kringspieren zich meteen aan en voel ik acuut een orgasme opkomen. ik hoop dat het snel weer normaal wordt…

Andere geile sex verhalen:

1. Wie wil wonen, moet voelen
2. Sexperiment voor Martine

Categorie: Bdsm
Tags: